vertrek

in januari overwogen we de reis naar bolivie te maken en10 maand later is het dan zover. Al is het spannend, op Zaventem is er een spontane staking uitgebroken van aviapartners. Welk maatschappijen die met hun weken gaat de bagage niet mee. Niet zo erg denk, dat komt wel terecht en we stoppen al wat spullen in onze dagrugzak. Vrijdag kijk is de website nog is na en nu worden de vluchten gecanceld. Dikke shit, we hopen dat dit vlug is opgelost. Ook voor zaterdag is het van dat en we krijgen al een mail om niet naar de luchthaven te komen. Kris zoekt naar een oplossing. We zitten aan de computer en wachten, wachten. Dik in de namiddag krijgen we de oplossing via Amsterdam vertrekken. Even met Lien gebeld hoe zij dat gaat oplossen want we moeten heel vroeg naar Amsterdam vertrekken. De eerste trein lukt zeker al niet. Zij komt naar Mechelen afgezakt en wij zoeken een oplossing om ons naar antwerpen te brengen. Met een dag vertraging van vertrek staat Guy om 5u45 al voor ons deur. Hop naar Antwerpen. Het gele busje staat er al en onze medepassagiers zijn er ook al. Wij erin en we kunnen vertrekken. Rustig, nee hoor Marc die Marco wil genoemd worden ratelt de hele weg door. Wij dopen hem duracel. 3de rit 1ste vlucht, inchecken verloopt goed, alles loopt via computers dus we doen ons best om alles in orde te maken. Met een half uurtje vertraging komen we aan in Philadelphia. Aan de douane is het super druk en iedereen wordt zenuwachtig. We maken al een afspraak wie eerst erdoor is gaat voor de bagage. In Amerika moet je die gaan halen en dan weer door de scan. De klok tikt en ik voel het zweet zo langs mijn rug lopen, dit lukt nooit. Maak je niet druk, we halen het nooit. Wij zijn de laatste door de douanen en zien iedereen daar nog met een sip gezicht staan. Daar zijn ze dan onze bagage. We draaien ons om en zien dat we al naar een andere balie moeten. Herboeken en een overnachting. Weer een dagje later dat we zullen toekomen. Eigenlijk hebben we nog een leuke avond met al onze miserie. Terug in de luchthaven is het niet druk, en onze stijve spieren wat los te lopen gaan we op en neer. Na 2uur30 staan we aan grond in Miami. Een grote luchthaven maar helemaal niet druk. We wandelen op en neer om onze stijve spieren los te lopen. Kiezen er een restaurantje uit en kletsen zo een 2 uurtjes om de tijd te doden. Daar gaat onze volgende vlucht zo een 8 uur naar Santa Cruz. Gelukkig vallen we snel in slaap en gaat de tijd snel. Toch komen we vermoeid aan, wat normaal is. Kris komt eraan, even nog een koffietje wat deugd doet en dan voor de verandering nog een vluchtje naar Sucre. Een mens doet zichzelf toch wat aan, gelukkig is het maar 35 minuutjes waar ikzelf niet veel van kan vertellen. Plof we landen en ik schrik wakker. Alle bagage want wij vinden dat we nu al genoeg pech gehad hebben. Onze gids Vladimir staat al te wachten, nee geen rus een echte Boliviaan. Nog een ritje naar de stad en we mogen al direct naar de kamers. Even opfrissen en gaan lunchen. Daarna gaan we nog de stad verkennen en lopen ook naar het kerkhof. Heel speciaal hier hebben ze flatgebouwen voor hun doden. Terug in het hotel hebben we nog even tijd voor te gaan eten. Met zijn drietjes gaan we opzoek naar een leuk cafeetje, gelukkig vinden we het en het is een heel leuke ding. Om 7 uur naar het restaurant en daar verwen ik me met een lekker visje. Zo sluiten we onze eerste dag af direct met dag 3 van ons programma.